La stòria del zinch bušij

I

L’a-m gé: “C’sa volél mai, l’è propria acsè…

Ló al pèrla bén, mo al pèrla inutilmént:

quand i mée genitor i-n-n’én cuntént,

me a dmánd a Dio s’a-gh’ho la colpa mè.

Arvultèrem?... al bèl al srév quást chè!...

Pòvra mâma! pensèr sol ai turmént

ch’a-t tgnarée fèr suffrir, a-t žur ch’a-m sént

un quèl in dl’anma ch’a-n so dir c’sa l’è”.

Dápp un pò a gné a savèr che i genitor,

da puténa, i l’aviv’n abandunèda…

Puvrátta! al só papà l’era l’amor;

la só mâma, chissà? forsi la fâm,

o ‘na desgrazièda; al pòst in d’l’éra nèda,

forsi un palaz o forsi un mócc de strâm.

II

L’a-m gè: “Mo al tèša, dónca e al vâga via.

Perché vlér fèrem consumèr degli ôr?

A-n-gh’l’ho già détt? l’a-n-n’è per colpa mia…

Só, ch’a-m lâsa… a-gh’al dmand fin per favor.

L’amor?... mo mè a-n-n’al so c’sa l’è st’amor

e a-n voj gnanch ch’al mi’inságna cuš’al-s sia;

i m’han détt ch’al dà sol pén e dulor…

Ch’al mòla, só!... a-n’me fâga gnir l’arlìa”.

Dápp i-m gén che in d’l’affèr ‘d quatt’r ân al pió

l’iva cumpî dal tótt la só istruzión

e imparèe bén a mót l’amor c’sa l’è.

‘V piašrév mo adès savér quánt a-gh’in fó

di méster ch’la tulé a dèregh leziòn?

Propria vintiun, e vintedû cun mè.

III

L’a-m gé: “Mè a sun tròp žóvna, a-j-ò quénd’š’ân…

Vól’l avèr di caprézzi da st’etèe?

Per fèr l’amor a-gh’vól d’la serietèe,

se no a-s casca in del tràppel e in d’l’ingân;

a-s ciâpa cóntr’un quèlch farabulân

ch’al-s’n’aprufétta d’ésser pió šgaggèe,

al rédd, al-s’gòd e quand al-s’è šguazzèe…

buon giorno!... e a-s rèsta lè cun gnint in mân”.

Dápp ‘na stmana ch’a-s’er’n incalurì

come dû gàt, a-gh’gé: “Al me cor al dvènta

gelóš, a-j-ò paura ed gnir tradî.

S’te-t lassés mo imbrujèr dal quèlch tarlân?...

t’èe tant žóvna e s’t’èe tant inuzènta...”.

“Žóvna? – l’a-m gé – ma s’a-j-ò vint ân?”.

IV

L’a-m gé: “Me a-n voj a mân nissun studént…

Anch s’al fóss l’ámm pió bón, pió sgnór, pió bèl,

piótost che stèregh ségh sol un mumént

a m’andarée a buttèr in d’un canèl.

Oh, al so!... in prinzéppi i-én tótt cumplimént,

suspir, ucièdi, ch’a-n gh’è gnint ad mèl;

ma in ult’m i páschen dal divertimént

e i volén beš, abràzz e anch… èter quèl…”.

Dápp i-m cuntén ch’a-s gh’éra presentèe

tri sèrt, un òst, dû cógh, zinch calzulèr…

la n’i vlé gnanch sintir a sbadacèr…

Vliv savér chi era zért d’éss’r accettèe?

Vliv savér chi éren qui ch’la-gh’deva a mént?

A-gh vol pòch a capir… sol i studént!

V

L’a-m gé: “Ch’al sénta, a voj parleregh cièr…

Se ló a-gh pieš c’a-s mittáma in relazión,

ch’al dégga bén sincèr s’al gh’à intenzión

d’ésser séri o se invéci al vól scherzèr.

Mè scherzèr a-n vój briša, a-gh vój dunèr

un amor ch’al sia amor propria dabón,

un cór sémper fédel, ónna passión

etérna… mo ló a-m dév cuntraccambièr”.

Dápp ch’a cherdé ‘d psér accetèr i pâtt

e ch’a-s gudén p’r’un méš pió che dû mâtt,

un bèl dè l’a-m piantò cumè un sandrón

e cl’amor, ch’l’éra amor propria dabón,

cla passión ch’la durèva eternamént

a-i ciapé per cal méš un èter studént.

Zvanén