Una memoria

La-m duné al calamèr, un cunslinén

nêgher  com’i sóo ôcc, e intant che lée

la m’al slunghèva, gnándem tótta avsén:

scrévv mo’, la-m gé, di vers, propria ed chi bée.

E me subétt a screver. Là, al tavlén,

piantèe coi gámet com agh’fóss lighèe,

am strichèva la testa i pols el vén,

a guardèva al sufett; ma un vers scurdèe,

un vers che un vers an gniva un azidént.

La murettèna, con cla facia avérta

come una rosa, con chi ôcc lusént

e cla buchéna chèra da magnèrla,

l’am balèva dednanz, lè, per la chèrta

e am sintiva ónna voja d’abrazzèrla….

Scatlòt

Al vécc Branclén

In testa una minázza únta e squartèda

a-dôss di pàgn tótt plèe, pin ed pzadùr,

strazèe, ch-i-givn’-avér zént àn d’sicur

al pariva al piò gran puvrátt dla strèda.

Al stèva sémper lè ‘n-t la cantunèda

ed fàza a la sóo cà in Córs Cavur,

biasugánd, cun la schéna contr’al mùr

e dandes ogni tànt ‘na gràn grattèda.

Pòlegh, piócc e piatòn s’ern’ inrazèe

in d al sóo corp schifós e ributànt

in càl sóo còrp che-n s’éra mài lavèe.

E dir ch’l’era un sgnurâzz ch’al n’iva tant

D’chi bigliett da méll… Però l’è assèe

che al pèpa an l’àbia già mess in t’i sànt.

Modena, Marzo 1887

U.P. Manica