Una memoria

La-m duné al calamèr, un cunslinén

nêgher  com’i sóo ôcc, e intant che lée

la m’al slunghèva, gnándem tótta avsén:

scrévv mo’, la-m gé, di vers, propria ed chi bée.

E me subétt a screver. Là, al tavlén,

piantèe coi gámet com agh’fóss lighèe,

am strichèva la testa i pols el vén,

a guardèva al sufett; ma un vers scurdèe,

un vers che un vers an gniva un azidént.

La murettèna, con cla facia avérta

come una rosa, con chi ôcc lusént

e cla buchéna chèra da magnèrla,

l’am balèva dednanz, lè, per la chèrta

e am sintiva ónna voja d’abrazzèrla….

Scatlòt