A tótti el dánn dal mând…

Me an sò cus’al g’avéssa noster Sgnór

quand cun cla costa al-fé cal bèl affèr.

Al giva esser sicur d’cativ umór,

perchè in dla dánna alghen’è andè a fichèr

un pôch ed tótti el râzz, d’tótt i culor;

dla superbia, dal brosch, dimandi amèr,

di nérev, dl’odi: ed matregh un pô d-cor…

quelch bònna qualitè, al s’è andè a scurdèr.

Ah! L’ha pór fatt al Sgnór, ónna gran fótta:

Pazinzia ch’al g’avéssa rimediè,

fândla cativa, sé, mo fândla mótta.

Ma nossignori, lo angh’ha gnanch pensè,

e in sbali, guardè bén, brott azzidént,

algh’è andè a dèr la lengua d’un serpént!!!

(Te gh’è…)

Al mê amigh “Te gh’è”…

Che parluazi, Cristo! Chi t’ha insgnè,

parland dal dánn a dir róba da can?

‘Na quèlch ragaza incô la t’ha insachè;

a son pront a scumâtregh un toscan.

A séntret tè, i sren tótt desgraziè

quî ch’zérchen d-fèr l’amor o chi al fan:

a séntret tè, chi pover maridè

dal prém all’ultem i srén tótt gabian.

Però s-te trov par strèda un quèlch pinén,

subêtt, a son sicur, ta t’egh fè arent

par diregh in du pê che t’agh vó bén.

Nega, s’t’è bon: mo corpo d’n’azzidént,

s’te l’è tant con al dánn, dè só, Te gh’é…,

percossa donca egh côrret sempr’adré?

(… Lisander)